Ιταλικό φασισμό

Η πρώτη κατάσταση στην οποία ιδρύθηκε το φασιστικό καθεστώς ήταν η Ιταλία. Αυτό το σύστημα γεννήθηκε εδώ. Στη χώρα αυτή ξεκίνησε η ιστορία του φασισμού.

Το κράτος ήταν υπό συγκεκριμένες συνθήκεςπολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες. Προέκυψε κατά τον 19ο αιώνα, αυτά τα προβλήματα έχουν επιδεινωθεί από τον Πρώτο Παγκόσμιο. Ως μία από τις νικήτριες χώρες, η Ιταλία έχει περισσότερο από άλλα έθνη εξαντληθεί από τον πόλεμο. Η κρίση αφορούσε τη βιομηχανία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη γεωργία. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπήρξε τέτοια φτώχεια και ανεργία.

Ο ιταλικός φασισμός άρχισε να ανθίζει στο τέλος του πολέμου. Οι πρώτοι οργανισμοί με το αντίστοιχο σύστημα διαχείρισης άρχισαν να διαμορφώνονται.

Παρά ορισμένες αποτυχίες, η Ιταλία ήταν μίατων νικητών στον πόλεμο. Μετά τη μάχη, η χώρα έλαβε την Ίστρια από την Τεργέστη και το νότιο Τυρόλο. Η κυβέρνηση της χώρας έπρεπε να δώσει υπέρ της ακτής της Γιουγκοσλαβίας της Δαλματίας και η πόλη Risk (Fiume) κηρύχθηκε ελεύθερη. Πρέπει να σημειωθεί ότι το κοινό ήταν δυσαρεστημένο από τη συμπεριφορά των συμμαχικών χωρών και τη φερόμενη αστάθεια της ιταλικής κυβέρνησης.

Στο πλαίσιο των εθνικιστικών συναισθημάτων, της ηγεσίαςη χώρα δεν τόλμησε να παρέμβει στην κατοχή του Fiume από ιταλικά στρατεύματα με επικεφαλής τον Gabriele D «Annunzio (οι στρατιώτες αρνήθηκαν να υπακούσουν τη διαταγή να υποχωρήσουν). Για δεκαέξι μήνες soldaty-“Μελανοχίτωνες”που φιλοξενείται στην πόλη. Από εκείνη τη στιγμή στο ιταλικό φασισμό με όλα τα στοιχεία του έγινε ενεργό ανάπτυξη .

Πολιτικό στυλ, που ιδρύθηκε από D "Annunzio, πήρεγια παράδειγμα του Μουσολίνι. Η κίνησή του ενώνει το τελευταίο στο Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Πάνω από ένα σχετικά σύντομο χρονικό Μουσολίνι κατάφερε να χτίσει ένα μαζικό κίνημα, αριθμούσε το 1921 περίπου διακόσιες χιλιάδες συμμετέχοντες ( «Μελανοχίτωνες»).

Ο ιταλικός φασισμός είχε ένα παραστρατιωτικό έξωένα είδος που προσέλκυσε όχι μόνο τους πρώην σοσιαλιστές μαζί με τους εθνικιστές, αλλά και τους νέους και τους συμμετέχοντες στον πόλεμο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είδαν στο νέο κίνημα τη μόνη δύναμη που θα μπορούσε να λύσει ριζικά όχι μόνο τα εθνικά αλλά και τα προσωπικά προβλήματα του πληθυσμού.

Οι πολιτικές τακτικές που αναπτύχθηκαν από τον ιταλικό φασισμό, ουσιαστικά, συνέβαλαν στη μετάβαση του παγκόσμιου πολέμου σε μια πολιτική αντιπαράθεση.

Η ηγεσία της χώρας όχι μόνο δεν παρενέβη στηντις ενέργειες του νέου κόμματος, αλλά, αντίθετα, τους ενθάρρυνε με κάθε δυνατό τρόπο. Το καθεστώς του φασισμού έλαβε την υπόσχεση μιας ισχυρής ομοσπονδίας συνδικαλιστικών και βιομηχανικών ιδιοκτητών γης.

Το 1921, στις 27 Οκτωβρίου, με εντολή του Μουσολίνι ξεκίνησε εκστρατεία κατά της Ρώμης. Αν και τα μαύρα πουκάμισα δεν ήταν όντως οπλισμένα, η αστυνομία και η ηγεσία της χώρας αποφάσισαν και πάλι να μην παρεμβαίνουν στην κατάσταση.

Αντί να εμποδίσει το τσουκ, ο βασιλιάς της Ιταλίας όρισε τον Πρωθυπουργό της χώρας Μουσολίνι.

Το 1924, στις 5 Απριλίου, στις κοινοβουλευτικές εκλογέςτο φασιστικό κόμμα της Ιταλίας, μαζί με τους φιλελεύθερους (στον γενικό κατάλογο), έλαβαν σχεδόν τα δύο τρίτα όλων των εδρών. Από τη μια πλευρά, η εξουσία του Μουσολίνι βασίστηκε στη θέση του επικεφαλής στην κυβέρνηση που του είχε ανατεθεί από τον βασιλιά, από την άλλη πλευρά, σε ένα μόνο κόμμα υποτάσσοντάς τον ως ηγέτη.

Από τον Οκτώβριο του 1925, η ίδρυση φασιστικώνοργανώσεις στην Ιταλία. Αυτές οι εταιρείες έβαλαν τέλος στο ελεύθερο συνδικαλιστικό κίνημα. Είκοσι δύο οργανώσεις ιδρύθηκαν στη χώρα (σύμφωνα με τους κλάδους της βιομηχανίας).

Μετά τη δημιουργία του "εταιρικού συστήματος", ο Μουσολίνι κατάφερε να ξεφορτωθεί εύκολα τα υπολείμματα του κοινοβουλίου. Μετά από αυτό, σχηματίστηκε μια αίθουσα φασιστικών εταιριών και οργανώσεων.

Από τον Νοέμβριο έχουν δημοσιευθεί οι "υψηλότεροι νόμοι του φασισμού". Αυτές οι πράξεις επέκτειναν σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη του Μουσολίνι διευρύνοντας τις εξουσίες της κυβέρνησης που ήταν εντελώς υποταγμένες στο νέο σύστημα.

Στις αρχές του 1928 ένας νέος νόμος γιαεκλογές. Σύμφωνα με αυτό, το "Μεγάλο Συμβούλιο των Φασιστών" συνέταξε έναν κατάλογο υποψηφίων. Οι ψηφοφόροι θα μπορούσαν να το απορρίψουν ή να το αποδεχθούν ως σύνολο. Ως αποτέλεσμα, στην Ιταλία ολόκληρο το κοινοβουλευτικό σύστημα αντικαταστάθηκε από δικτατορία.