Τι είναι η επιστημονική γνώση;

Η γνώση είναι ένα συγκεκριμένο γένοςανθρώπινη δραστηριότητα. Στόχος του είναι να κατανοήσει τον ίδιο τον άνθρωπο και τον κόσμο γύρω του. Η απόκτηση γνώσεων πραγματοποιείται από ανθρώπους με δύο βασικά μέσα. Το πρώτο είναι έργο. Έτσι, κάποιος αποκτά πρακτικές γνώσεις. Η δεύτερη είναι η πνευματική μέθοδος. Στο πλαίσιο της, η γνωστική διαδικασία και οι γνώσεις που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια της ιστορικής ανάπτυξης της αυτογνωσίας και της πρακτικής ενσωματώνονται σε διάφορες μορφές.

Για κάθε μορφή κοινωνικής συνείδησης(φιλοσοφία, επιστήμη, πολιτική, μυθολογία, θρησκεία κ.λπ.) αντιστοιχούν σε ειδικούς τύπους γνώσεων. Ανάμεσά τους είναι απαραίτητο να διακρίνουμε τη μυθολογική, παιχνιδιάρικη, καθημερινή, φιλοσοφική. Υπάρχει επίσης καλλιτεχνική-εικονογραφική, προσωπική, επιστημονική γνώση.

Κάθε είδος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Ωστόσο, στις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου, το ζήτημα της επιστημονικής γνώσης ενδιαφέρει τους ερευνητές περισσότερο από άλλα θέματα.

Η ουσία αυτού του τύπου αντίληψης πληροφοριών αποτελείται απόσε μια αξιόπιστη γενίκευση των διαθέσιμων στοιχείων. Η επιστημονική γνώση για το casual βλέπει το φυσικό και απαραίτητο, και στο άτομο αποκαλύπτει τον γενικό. Σκοπός του είναι να ανακαλύψει τους αντικειμενικούς νόμους του πραγματικού κόσμου: τους κοινωνικούς, τους φυσικούς, τους νόμους της σκέψης και την αυτογνωσία. Από αυτή την άποψη, η επιστημονική γνώση προσανατολίζεται κυρίως στα βασικά χαρακτηριστικά του αντικειμένου, στις γενικές ιδιότητες και την έκφρασή του σε ένα αφηρημένο σύστημα. Επιδιώκει να αποκαλύψει αντικειμενικούς, αναγκαίους δεσμούς, καθορισμένους υπό τη μορφή νόμων. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε δεν υπάρχει ίδια η επιστήμη. Η ιδιαιτερότητα της επιστημονικής γνώσης προβλέπει την ανακάλυψη νόμων και την εις βάθος μελέτη των φαινομένων.

Η υψηλότερη αξία και ο άμεσος στόχοςείναι μια αντικειμενική αλήθεια. Γίνεται κατανοητό κυρίως από ορθολογικές μεθόδους και μέσα, όχι χωρίς τη συμμετοχή, φυσικά, της φυσικής παρατήρησης. Η επιστημονική γνώση προϋποθέτει την εξάλειψη των υποκειμενικών στιγμών (αν είναι δυνατόν), που εξασφαλίζουν την «καθαρότητα» της εξέτασης του θέματος. Έτσι, η επιστήμη δίνει μια πραγματική αντανάκλαση των φαινομένων, σχηματίζει μια αντικειμενική εικόνα του τι συμβαίνει. Ταυτόχρονα, η δραστηριότητα του θέματος, που αποτελεί προϋπόθεση και προϋπόθεση για την κατανόηση της αλήθειας, δεν έχει μικρή σημασία.

Περισσότερο από άλλες μορφές επιστήμης της γνώσης επικεντρώνεταιπρακτική εφαρμογή. Έτσι, γίνεται με κάποιον τρόπο ένας «οδηγός δράσης» για τους μετασχηματισμούς στην περιβάλλουσα πραγματικότητα και τη ρύθμιση των πραγματικών διαδικασιών. Με τη βοήθεια της επιστημονικής γνώσης, ανοίγονται οι δυνατότητες όχι μόνο της προνοητικότητας αλλά και του συνειδητού σχηματισμού του μέλλοντος.

Η σύγχρονη επιστήμη έχει μια σημαντικήχαρακτηριστικό. Αυτό το χαρακτηριστικό εκδηλώνεται στην ικανότητα προκαθορισμού της πρακτικής. Πολλές σύγχρονες διαδικασίες παραγωγής προέρχονταν από εργαστήρια. Έτσι, σήμερα η επιστήμη είναι σε θέση όχι μόνο να καλύψει τις ανάγκες της παραγωγής, αλλά είναι συχνά απαραίτητη προϋπόθεση για την τεχνολογική πρόοδο.

Από την επιστημολογική έννοια, την επιστημονική γνώσηείναι μια αντιφατική και σύνθετη διαδικασία. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, όχι μόνο η αναπαραγωγή, η σταθεροποίηση πληροφοριών, αλλά και ο σχηματισμός συστημάτων στοιχείων πληροφοριών σύμφωνα με ορισμένες αρχές, κανόνες, κανόνες.

Η απόκτηση επιστημονικής γνώσης δεν είναι απαλλαγμένηχρήση ειδικών υλικών μέσων (εργαλεία, όργανα, άλλος εξοπλισμός). Μαζί με αυτό, χρησιμοποιούνται διαφορετικές μέθοδοι και μέσα για τη μελέτη, όπως τα μαθηματικά, η σύγχρονη λογική, η διαλεκτική και άλλοι.

Οι επιστημονικές γνώσεις δεν υπάρχουν χωρίςαποδεικτικά στοιχεία, εγκυρότητα, αξιοπιστία των πορισμάτων και αποτελέσματα. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η μελέτη περιλαμβάνει την κατασκευή εικασιών, παραδοχών, υποθέσεων.

Η σύγχρονη μεθοδολογία διακρίνει διάφορακριτήρια επιστημονικής γνώσης. Πέραν των προαναφερθέντων, θα πρέπει επίσης να συμπεριλαμβάνουν την εσωτερική συστημική φύση, την τυπική συνέπεια, την αναπαραγωγιμότητα, την ελευθερία από τη μεροληψία, το άνοιγμα στην κριτική, την αυστηρότητα.