Η κρίση του Βερολίνου το 1948 είναι η πρώτη αντιπαράθεση των πρώην συμμάχων

Από τις 24 Ιουνίου 1948, η πρώην πρωτεύουσα της Γερμανίας γνώρισε αποκλεισμό. Διήρκεσε σχεδόν ένα χρόνο. Η πόλη δεν είχε τρόφιμα, καύσιμα και όλα αυτά τα οικιακά αντικείμενα, χωρίς τα οποία η ζωή των ανθρώπων είναι πολύ δύσκολη.

Ο πόλεμος τελείωσε πριν από τρία χρόνια, η ανάγκη έγινεμια γνωστή κατάσταση στο δεύτερο μισό του, αλλά αυτό που οι Βερολινοί έπρεπε να αντέξει δεν ήταν πολύ πιο εύκολο από αυτό που γνώρισε κατά την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ. Η χώρα διαιρείται σε ζώνες που ελέγχονται από τις στρατιωτικές κατοχικές διοικήσεις της ΕΣΣΔ, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, όπου κάθε τομέας έχει τα δικά του προβλήματα και τους δικούς του νόμους.

Οι πρώην σύμμαχοι βρίσκονταν στο χείλος του πολέμου. Ο λόγος για αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως «Κρίση του Βερολίνου» ήταν η αμοιβαία επιθυμία των χωρών του Δυτικού Συνασπισμού και της ΕΣΣΔ να διευρύνουν τη σφαίρα επιρροής τους. Αυτές οι προθέσεις δεν αποκρύπτονταν, ο Τούρμαν, ο Τσώρτσιλ και ο Στάλιν μιλούσαν ανοιχτά γι 'αυτούς. Η Δύση φοβόταν την εξάπλωση του κομμουνισμού σε όλη την Ευρώπη και η ΕΣΣΔ δεν θέλησε να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι στο κέντρο του τομέα που της είχε ανατεθεί υπό τις συνθήκες των διασκέψεων της Γιάλτας και του Πότσνταμ υπάρχει ένα νησί του καπιταλισμού.

Η κρίση του Βερολίνου το 1948 ήταν η πρώτη σοβαρήη μεταπολεμική σύγκρουση του σταλινικού καθεστώτος με τις χώρες της οικονομίας της αγοράς και πρωτίστως με τις Ηνωμένες Πολιτείες είχε σχεδόν ξεπεραστεί στη στρατιωτική φάση. Κάθε ένα από τα μέρη προσπάθησε να δείξει τη δύναμή του και δεν θέλησε να συμβιβαστεί.

Η κρίση του Βερολίνου άρχισε με αρκετή ρουτίνααμοιβαίες κατηγορίες. Το σχέδιο οικονομικής βοήθειας προς τις χώρες που επλήγησαν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωστό για τον αρχηγό του George Marshall, τότε υπουργό Εξωτερικών, πρότεινε μια σειρά οικονομικών μέτρων, και συγκεκριμένα την εισαγωγή ενός νέου εμπορικού σήματος στο έδαφος που καταλαμβάνουν οι δυτικοί σύμμαχοι. Μια τέτοια "οικονομική" συμπεριφορά ενοχλούσε τον Στάλιν και ο διορισμός του στρατηγού Γ. Κλέιτον, γνωστούς για τις αντικομμουνιστικές του απόψεις, στη θέση του επικεφαλής της αμερικανικής κατοχικής διοίκησης, προσέφερε μόνο καύσιμα στη φωτιά. Πολλές αδέξια και ασυμβίβαστες ενέργειες και από τις δύο πλευρές οδήγησαν στο γεγονός ότι οι επικοινωνίες του δυτικού Βερολίνου με τομείς που ελέγχονταν από δυτικούς συμμάχους μπλοκαρίστηκαν από τα σοβιετικά στρατεύματα.

Η κρίση του Βερολίνου αντικατοπτρίζει ασυμβίβαστηαντιφάσεις μεταξύ των πρώην συμμάχων. Ωστόσο, ο λόγος ήταν στρατηγικό λάθος του Στάλιν στην αξιολόγηση της ικανότητας των εν δυνάμει εχθρούς του. Ήταν σε θέση σε σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργήσει μια αερογέφυρα που παρέχει την πολιορκημένη πόλη με όλα τα απαραίτητα, έως τον άνθρακα. Κατά την πρώτη, ακόμη και η εντολή της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση αυτό το εγχείρημα είναι πολύ επιφυλακτικοί, δεδομένου μάλιστα ότι κανείς δεν ήξερε πόσο μακριά θα Στάλιν σε περίπτωση κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης, θα μπορούσε να δώσει την εντολή να καταρρίψουν οχήματα «Ντάγκλας».

Αλλά αυτό δεν συνέβη. Η επέκταση των βομβαρδισμών Β-29 στα δυτικά γερμανικά αεροδρόμια είχε απογοητευτικό αποτέλεσμα, αν και δεν υπήρχαν ατομικές βόμβες, αλλά, και πάλι, αυτό ήταν ένα μεγάλο μυστικό.

Η κρίση του Βερολίνου είναι άνευ προηγουμένου, για λιγότερο απόοι πιλότοι, κυρίως Βρετανοί και Βρετανοί, πραγματοποίησαν διακόσιες χιλιάδες αποστολές, παρέχοντας 4,7 εκατομμύρια χιλιόγραμμα βοήθειας. Στα μάτια των κατοίκων της πολιορκημένης πόλης, έγιναν ήρωες και σωτήρες. Οι συμπάθειες ολόκληρου του κόσμου δεν ήταν στην πλευρά του Στάλιν, ο οποίος, πεπεισμένος για τον ανεπιτυχή αποκλεισμό, την διέταξε να αποσυρθεί στα μέσα Μαΐου 1949.

Η κρίση του Βερολίνου οδήγησε στην ενοποίηση όλων των ζωνών κατοχής των δυτικών συμμάχων και της δημιουργίας της FRG στην επικράτειά τους.

Το Δυτικό Βερολίνο παρέμεινε το προβάδισμα του καπιταλισμού καιτην "βιτρίνα" του σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Διαχωρίστηκε από το ανατολικό τμήμα της πόλης από έναν τοίχο που είχε ανεγερθεί δεκατρία χρόνια αργότερα. Βρίσκεται στην καρδιά της ΛΔΓ, προκάλεσε πολλές επιπλοκές, ιδίως την κρίση του Βερολίνου του 1961, η οποία επίσης έληξε στη στρατηγική ήττα της ΕΣΣΔ.